jueves, 31 de enero de 2013

Actualidade: El Concello de Ponteareas denuncia a un edil por el enganche de su empresa a la red eléctrica

El alcalde se querella contra el líder de los independientes y edil de Obras cuando se cometió la supuesta ilegalida.

 

González Carrera,ahora líder de los independientes de Ponteareas y antes exsocio del PP. González Carrera,ahora líder de los independientes de Ponteareas y antes exsocio del PP.
anapixel
El alcalde de Ponteareas, Salvador González Solla (PP), ultima la presetanción de una querella contra su ex socio de gobierno, ex teniente de alcalde y ahora portavoz municipal de ACIP (Alternativa Ciudadana Independiente de Ponteareas), Juan Carlos González Carrera, acusándole de enganchar en el año 2010 cuando era edil de Vías y Obras el aire acondicionado de las oficinas de una de sus empresas a la red pública de electricidad, aprovechando unas obras del Plan E.

El regidor ponteareano persigue depurar las responsabilidades de su exsocio de gobierno y ahora portavoz en la oposición en un supuesto delito de cohecho y otro de fraude en el suministro de fluido eléctrico, delitos que están penados con la inhabilitación para ejercer cargos públicos y prisión.
En la demanda, según pudo saber este diario, se sostiene que en 2010 se realizó un enganche ilegal de suministro eléctrico permanente desde la red pública de la calle Amieiros, a las oficinas de la empresa Limpiezas Ponteareas, para evitar pagar el consumo del aire acondicionado. González Carrera fue socio, administrador y actualmente es apoderado de esta sociedad y su esposa es socia y administradora única de la empresa.
Auditorías energéticas

A pesar de que el supuesto enganche se realizó en 2010, no fue descubierto hasta el año pasado, cuando debido a la dramática situación de las arcas municipales, la nueva concejal de Hacienda, Belén Villar, decidió poner en marcha auditorías energéticas para localizar posibles fugas de electricidad que podrían estar encareciendo el recibo del Ayuntamiento.
El enganche eléctrico se realizó supuestamente aprovechando una obra incluida en el Plan - de 2010 (plan de obras municipales lanzado por el Gobierno de Zapatero para combatir el paro), segun fuentes del consistorio de Ponteareas. La empresa local Electro Cocar era la encargada la renovación del alumbrado público para la reducción de consumo energético. La canalización a la empresa de la que ahora es apoderado González Carrera se colocó presuntamente desde el mismo centro de mando del alumbrado público, y usando supuestamente los mismos materiales que los empleados para la obra llevada a cabo por Electro Cocar, explican desde el consistorio. El Concello de Ponteareas también se querella como colaborador necesario contra la empresa.

El fraude lo destapó una de las firmas encargadas de la revisión de los alumbrados, que comunicó al Concello que existía una línea conectada al centro de distribución de alumbrado público que no correspondía al propio alumbrado público y que se trataba de una conexión ilegal.
Después de realizar las mediciones correspondientes, se observó que esta línea ilegal tenía además un consumo desproporcionado. Posteriormente se constató, según fuentes municipales, que la línea se dirige a los locales de la empresa vinculada al ahora portavoz de la tercera fuerza de la oposición y en su día socio de gobierno con el PP. Incluso, según las mismas fuentes, llegan a desconectar la línea y comprueban como las máquinas de aire acondicionado de la firma de González Carrera detienen su funcionamiento.

Posteriormente se descubre la canalización realizada bajo la calle, de forma totalmente profesional. Un informe pericial de un arquitecto avala el descubrimiento. El Concello desplazó al lugar de los hechos a un notario que realizó un acta en la que se describe la conexión y se validan las fotografías tomadas de la línea establecida.
Una vez se presente la querella, se inicia un proceso en la que González Carrera será llamado a declarar, junto a otros testigos, y tras la misma el Juzgado decidirá sobre su imputación o no, y se dará cuenta al Ministerio Fiscal.

FONTE: Faro de Vigo

NOTA: Esperamos que os que votáronlle a este señor nas eleccións locais esperten e non volten cometer o mesmo erro, pois se volve ter votos xa seria de chiste.

martes, 15 de enero de 2013

Personaxes ilustres: A familia Bugallal

A familia dos Bugallal foi unha das máis influentes na Galiza de finais do século XIX e principios do XX. Así mesmo o reflexa un xornalista anónimo do xornal La Correspondencia Gallega no 1891.
 “Cuando el mismo Cánovas era
Vencido en Cieza, el distrito de
Puenteareas permanecía inalterable:
En todas las elecciones generales
De aquel tiempo salió victorioso
D .Saturnino Álvarez Bugallal.”

Esta familia natural de Ponteareas de recursos limitados, en apenas uns sesenta anos foron capaces de escalar escalóns sociais e converterse nunha das familias máis influentes na elite económica e política do estado español. Nunha época onde o caciquismo e as influenzas estaban o día, os Bugallal foron estendendo súas influencias pola Galiza da época o igual que outras familias galegas como os Monteristas, os Gassetistas, os Riestistas ou os Besadistas.
Estatua de Gabino Bugallal en Ponteareas.

Os Bugallal saíron do anonimato con Jose Ramón Bugallal Muñoz, notario de Ponteareas que apostou por seu sobriño Saturnino Álvarez Bugallal o cal tiña unha sólida formación humanística e xurídica, aparte de ter facilidade de palabra e ser un gran orador.

Saturnino fora compañeiro de estudos de Murguía, era conservador e conseguiu darlle prestixio o seu apelido chegando a ser ministro e embaixador. Case o mesmo tempo pero moito menos relevante naqueles anos tamén seu irmá Benigno Álvarez Bugallal pasou de militar a xeneral, pero non puido ver o gran ascenso dos Bugallal pois morreu no 1885.                                                                  
 Moi pouco despois dous sobriños de Saturnino, fillos do notario J.Ramón Bugallal, saíron elixidos como deputados, tratábase de Gabino Bugallal e Darío Bugallal.
Gabino Bugallal
 
Gabino Bugallal Araújo naceu no 19 de febreiro do 1861 en Ponteareas, sempre estivo en formacións conservadoras e no 1886 foi elixido deputado por Ponteareas, sendo despois por outros partidos xudiciais ata que no 1903 foi designado ministro, permanecendo así en gobernos conservadores na carteira ministral. Pero foi en marzo de 1920 onde conseguiu seu máximo auxe, sendo nomeado Presidente de Consejo de Ministros do estado español provisional durante cinco días despois do asasinato de Eduardo Dato. Foi nomeado ministro ata en oito ocasións, presidente das cortes e xefe do partido conservador, coa proclamación da II República marchou a París, onde morreu o 31 de maio do 1932.
Darío Bugallal
En canto seu irmá, Darío Bugallal Araújo, pasou do distrito de Ponteareas o Senado deixando a outro irmá no seu sitio en forma de relevo no 1903, deixando como novo deputado por Ponteareas a Isidoro Bugallal Araújo.
Cando os Bugallal acabóuselle o apelido por consanguinidade, recurriron a familia por afinidade para seguir coas súas influencias, así Manuel Fernández Barrón xenro de Gabino representou Ponteareas. Tamén outro xenro de Gabino, Luis Usera Bugallal logrou representación por Chantada e outros distritos, o igual José Estevez Carrera, abogado do bufete de Gabino que conseguiu o distrito de Ribadavia dende o 1914 ata o 1923. 
Isidoro Bugallal

Os Bugallal conservaron súa vila natal Ponteareas como un fortín, conseguindo logo expandir súas influencias como se dun imperio se tratase por outros distritos galegos coma Bande, Chantada, Xinzo de Limia e Ribadavia. Chegaron a ser o máis parecido a uns señores feudais da época contemporánea, recibindo homenaxes constantes de outros deputados, sobrevivindo seu imperio a ditadura de Primo de Ribera.

miércoles, 9 de enero de 2013

Paisaxes do O Condado

Fotos doadas por Alejandro L. dende seu blogue  http://alejandrolage.blogspot.com.es/
Vista do val do río Borbén cara o do Tea nunha mañá de néboa.
Dende o Santo Aparecido, panorámica a parroquia de Borbén co Alto da Periquiña o fondo.
Val do Tea dende Ribadetea con San Nomedio o fondo.
Campos invernais de millo en Ribadetea.
Chovendo en Ribadetea



martes, 8 de enero de 2013

Parroquias: Paredes, un balcón de tradición sobre súa pequena ribeira.

No curruncho máis o norte do noso concello, nas fadas e ladeiras dos montes da Periquiña e bañada polo río Borbén e o Regueiro da Fraga, atopase a verde parroquia de San Cibrán de Paredes. 

Paredes e a parroquia máis pequena do concello, contando con 62 habitantes e 2,1 Km2 de superficie, cunha altura entorno os 130 metros sobre o nivel do mar. Atopase enclavada nunha marxe bastante pronunciada do fechado val do río Borbén. Pese ser a máis pequena, Paredes garda un gran encanto tanto tradicional como na súa paisaxe típica rural galega, das mellores do concello. Divídese en tres núcleos de poboacións ou barrios, que son O Picouto, O Ramallal e Touceda.
Vista o barrio do Picouto.
A alta humidade do val e grazas a existencia aínda de bastante gando, fan que seus redores sexan de praderías verdes entre o río e os montes máis na montaña. 

Seu principal monumento e súa igrexa parroquial, a cal conserva importantes restos románicos do século XII, pero outros moitos debéronse perder o parecer na gran remodelación que tivo no 1875, da cal aínda conserva unha placa de recordatorio, grazas a todos estes restos vemos que Paredes ten unha longa historia como entidade de poboación.

Formas de cabezas de animais e outras na arquitectura da igrexa de San Cibrán.

Baixo os redores da propia igrexa podemos ver tumbas moi antigas de pedra, moitas aínda conservan súa fabrica medieval, polo que posiblemente aparte pódese tratar dunha necrópole medieval.  

Tumbas posiblemente medievais nos redores da igrexa.

Tamén entre súas vivendas podemos observar antigos soportais que marcan datas como 1885. En canto a muíños de auga, faláronme de cinco, pero seguramente puido haber máis, algún deles son o do Couñago e do Medio, o da Ponte ou o muíño dos Cans. 
Múiño do regueiro da Fraga.

Por último dicir que estás ladeiras fan un fermoso balcón sobre o río Borbén das cales se admira do outro lado a Serra do Galleiro. En canto súa toponimia, Paredes, pode vir de varias formas, eu persoalmente creo que pode vir pola súa arquitectura de “zona socalcada con antigos muros”, pois esa e a forma que presenta algunha das súas zonas máis antigas como o Picouto.